Yaşamak Sayıltısı – Burak YILMAZ

YAŞAMAK SAYILTISI

Dev çocuklar gördüm
Henüz açılmamış kafatasları
Gözleri güneşe doğru devrilmemiş
Kalbi başka atmamış çocuklar
Devdiler,
Hırslarından kurtulmamışlardı
Büyümemişlerdi, büyütmemişlerdi
Ben dev çocuklar gördüm
Hep aynı yöne bakan, hep aynı sesi duyan
Göğü gövdesinin altında arayan
Çocuklardı
Sormamışlardı hiç, var olandan başkasını
Aynı duvarda büyütüp bedenlerini,
Işıklardan kaçıyorlardı
Ağaçlaraydı zararları, gövdelere, köklere
Yapraklara dokunuyordu içleri
Dev çocuklar gördüm,
Lamba altında, ay yüzeyinde, ağaç gövdesinde
Açılmamıştı kafatasları
Başka ses duymamıştı kulakları
Dev gibiydiler, çocuktular
Gördüm,
Elleri kocamandı, kuvvetliydiler
Hep aynı karanlıkta büyümüşlerdi
Yabancıydılar başka karanlıklara
Aynı acıda yeşermişlerdi
Yeşerdikleri acıyı görmemişlerdi
Yüreklerine inen gölge suratlarına sirayet etmemişti
Dev çocuklardı,
Dev gibiydiler, çocuktular
Gözlerinde rahmet bulunuyordu, zalimdi göz kapakları
Kapattılar gözlerini
İçlerine bembeyaz elbiseler giymişlerdi,
Kapkaraydı dışları
Kendisinden var edildende büyümüşlerdi
Hakikatin özüne dokunmuşlardı
Hiç balkon görmemişlerdi
Hiç gelmemişti ellerinden yaşamak
Gövdeleri çürüyen çocuklardı
Çürüttüler başka gövdeleri
Bir parça yağmur da vardı içlerinde
Biraz rahmet gözlerinde
Çıkartamadılar, meydan okuyamadılar
Kendi kafataslarını kıramadılar
Dönemediler başka karanlıklara
Başka duvarları göremediler
Başka sesler duyamadılar, farklı acılar yaşayamadılar
Korktular, çocuktular
Ezdiler, devdiler
Çocuklar gördüm, dev çocuklar
Karanlığın içine esen soğuk rüzgârlarla nefes aldılar
Kaldırım taşlarında yaşadılar,
İnsan gölgelerinde gördüler gülüşün güneşini
Terleyen çocuklardı
Omuzlarında dev kalaslar taşımışlardı, güçlüydüler
Bedenleri büyümüştü,
Taş duvarlardan taşıyordu etleri
Korktular, her taştıklarında geri çekildiler
Hiç kafalarını kaldırmadılar
Karanlıktan korkan, karanlığın içinde yaşayanlardı
Güneş görmemiş, yağmuru hiç sevmemişlerdi
Devdiler, çocuktular